In Deinze ging woensdag de herdenking van start naar aanleiding van de Meidagen 1940. Ook de gebeurtenissen die daarna plaatsvonden in Vinkt en Meigem blijven tot de verbeelding spreken.
In de gemeenten Vinkt en Meigem werden heel wat burgers het slachtoffers van zinloos oorlogsgeweld. In het onlangs gepubliceerde boek van P. Taghon worden zelfs twee bladzijden aan deze traumatische dagen in de anders vredige dorpen besteed.
In Vinkt worden de gebeurtenissen elk jaar herdacht.

Om de feiten van 26, 27 en 28mei 1940 in Vinkt en Meigem te reconstrueren gingen we te rade bij meester Jozef De Vlieger (80). Hij was pas 10 jaar oud toen hij zijn vader en tante op de bewuste 27ste mei verloor. Omdat de eerste jaren de herdenking te veel op een militaire parade geleek, startte Jozef in 1985 een rusteloze zoektocht naar alle mogelijke sporen van het bloedbad.

140 doden op twee dagen

De bedoeling was niet om een schuldige aan te wijzen, maar om alles vast te leggen voor de toekomst zodat dergelijke excessen zich niet meer konden herhalen. Een universele boodschap tegen de waanzin van de oorlog. Zo’n 140 inwoners uit beide dorpen werden immers op twee dagen tijd het slachtoffer van het geweld.
‚ÄòNergens in Belgi√´ eiste de oorlog zo’n zware tol’, zegt Jozef. ‚ÄòHet waren mannen, vrouwen, kinderen en bejaarden. Zij werden zonder meer ge√´xecuteerd als vergelding voor de acties van vermeende spionnen en vrijschutters. Tot op heden leeft bij de nabestaanden nog altijd de vraag hoe en waarom dit drama is kunnen gebeuren.’

Agressie en frustratie
‚ÄòFeit is dat het de dag na het gebeuren aan de Vaart in Deinze op 25 mei hier vrij rustig bleef. De Duitsers waren wel het kanaal van Schipdonk overgestoken met gummibootjes. Zonder veel weerstand bereikten ze het dorp van Meigem en namen soldaten krijgsgevangen. Vanaf zondag 26 mei escaleerden de feiten’, vertelt Jozef.

‚ÄòOnder de Duitse soldaten ging het gerucht dat burgers op hen schoten. Dat was het gevolg van een koerier die dat bericht verspreidde. Vermoedelijk waren het de Ardense Jagers die zich verspreid hadden onder de bevolking en zelfs vanuit het halflange koren schoten op de Duitsers. Er volgden vergeldingsacties. Die vloeiden voort uit agressie en het feit dat ze zich zelf bedreigd voelden. De Duitsers kregen de indruk te vechten tegen een onzichtbare vijand. Toen de Ardense Jagers op 27mei Vinkt verlieten trokken de Duitsers zwaar gefrustreerd binnen. Ondanks het uitdrukkelijk bevel van majoor Klamroth om de burgers ongemoeid te laten werd toch bevel gegeven op hen te schieten. Huis na huis werd gecontroleerd en de moordpartij begon. Op de weide van Jules Oosterlinck vonden de eerste executies plaats. Sommigen moesten zelf hun graf delven. Wij zaten op 27 mei met 13 mensen in de kelder van onze woning in de Deinzenstraat. Wij werden eruit gejaagd. Mijn nonkel werd met een kind op de arm tegen een muur gezet. Mijn tante heeft de Duitser weggetrokken. In totaal werden rond het dorpsplein 38 mensen vermoord. Vier overleefden het drama. Zo ook Hector Schollaert die onder enkele doden lag. Hij is nog steeds in leven. Wij kwamen uiteindelijk in de kerk in Meigem terecht.’

Bron:  Het Nieuwsblad  JDV